De Fotoweek 2014 komt eraan en meteen gaan mijn tenen weer krullen. Opgezet als een initiatief om de fotografie en fotografen weer onder de aandacht van het publiek te brengen, begon ik vorig jaar bij de presentatie van de “Fotograaf des Vaderlands” hoop te krijgen dat er inderdaad een platform gevonden was waar niet alleen de fotografie onder de aandacht werd gebracht maar ook met name aandacht gegeven werd aan de vakfotograaf en zijn werk.
De vakfotografie. Het meest gedegenereerde beroep van de Zero’s, na het inhakken van de digitale revolutie. Iedereen een camera, iedereen voldoende pixels in zijn mobiele telefoon en iedereen fotograaf. De vakfotograaf had het nakijken.
Waarom zou je op gezette tijden om de familie of vrienden te kieken nog naar de vakfotograaf gaan? Nu ik het schrijf klinkt het heel erg 1980. Misschien nog een fossiele activiteit op het platteland van Anna Paulowna, Persingen of Noordhoek. Iedereen maakt nu toch tig-duizend foto’s met een eigen reflex of mobiele telefoon? Over de Selfie hype maar niet te spreken, hierdoor en dat mede mogelijk gemaakt door een achterlijke hacker uit weet-ik-veel, krijgen we naakt-selfies te zien van Amerikaanse celebrities. Bedankt.
Nee, de Fotoweek “zou” wat kunnen doen aan het beeld wat het publiek over fotografen heeft en laten zien wat de vakfotograaf kan. Wat het onderscheid is tussen de amateur en de vakman. Legio activiteiten en kansen en de hoofdrol zou gespeeld worden door de “benoemde” Fotograaf des Vaderlands.
Ilvy Njiokiktjien was de eerste die deze prestigieuze rol toebedeeld kreeg en met groot enthousiasme vertelde ze bij het culturele platform DWDD hoe mooi het vak fotografie was. Dacht ik. Ilvy kreeg hier een podium waarbij ze de mogelijkheid kreeg om haar eigen ding te doen. Op zich een nobel streven, zo’n fotoproject opzetten, maar niet als ambassadeur van de Fotoweek.
Eerlijk is eerlijk, wat Ilvy maakt is prachtig en ik gun haar de eer voor haar werk van harte. Zeker het project over de MH17 is uniek en kwam stevig binnen, maar het doel wat men bij de Fotoweek gedacht had te moeten hebben, lijkt me hier geheel voorbijgestreefd.
Ilvy, of en haar opvolger Koen Hauser (1972) krijgen van de Fotoweek een podium gelijk aan bijvoorbeeld de “Dichter des Vaderlands”, een blik vanuit de ivoren toren van de kunst waarbij het vak van de gewone fotograaf geheel buiten het kader is gevallen. Daar waar de Fotoweek interesse wil kweken voor het vak en indirect voor de toekomst van de vakfotografen in Nederland, is gekozen voor kunstenaar met zijn/haar eigen kunst (je) als vertegenwoordiger.
Juist met het verkregen podium op de landelijke TV, had ik verwacht dat de Fotoweek gekozen zou hebben voor een vertegenwoordiging die de vakfotografie weer op de kaart zou zetten. Ik had verwacht dat Ilvy en Koen met passie over het vak zouden vertellen en dat het publiek ook kan genieten van een dergelijk beeld product als zij naar echte fotograaf zouden gaan. Om iets speciaals te laten maken. Dat wat de core-business is van de professional en wat zij het publiek zouden kunnen bieden. Reclame voor het vak en de vakfotografen. Wat de beeldnorm in Nederland weer omhoog zou kunnen brengen.
Nee. Niet van dit alles. Aandacht voor hun eigen project.
Gemiste kans…